Een nieuwe roman van Lynn Austin is altijd reden tot een klein viermomentje hier. Dus zodra 'Als ik jou was' laatst werd bezorgd, boekte ik mijn weekend vrij, voor zover dat kon, zorgde ik ervoor dat er het nodige lekkers is huis was en toen kon het feestje beginnen.
De hoofdrollen in deze roman zijn weggelegd voor Audrey en Eve die, ondanks het klassenverschil tussen de twee, vriendinnen worden. Maar dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit en die zet alles in hun leven op z'n kop. Als de oorlog ten einde is, besluiten ze uit elkaar te gaan en scheiden hun wegen zich. Totdat Audrey in 1950 in Amerika arriveert, met de bedoeling daar een nieuwe start te maken bij de schoonfamilie die ze nog nooit heeft ontmoet, en ze ontdekt dat Eve haar plaats heeft ingenomen…
Dit verhaal in een paar zinnen recht proberen te doen, is eigenlijk onbegonnen werk, want er valt zo veel over te zeggen. Maar laat ik het mooiste noemen: de bijzondere vriendschap tussen Eve en Audrey. Die liep butsen en deuken op, hing aan een zijden draadje en leek zelfs op een gegeven moment iets van het verleden. Maar ze bewees sterker te zijn dan de oorlog en de verschrikkingen in die jaren. Sterker dan duizenden kilometers afstand. Sterker dan jaren stilzwijgen. Sterker dan bedrog. Want toen Eve en Audrey elkaar na jaren weer ontmoetten en je door alles wat er was gebeurd, zou verwachten dat de vriendschap over was, was ze er nog steeds. Sterker dan ooit.
De roman is echter meer dan alleen een verhaal over een bijzondere vriendschap tussen twee vrouwen die zo ontzettend moedig zijn, al vinden ze zelf vaak van niet. Wat dat 'meer' inhoudt, mag je alleen zelf gaan ontdekken. Want natuurlijk moet je deze roman lezen dit najaar. (Al vind ik het niet Austins beste werk, o.a. door de grote tijdsprongen, waardoor het wat fragmentarisch aandoet soms. En taaltechnisch vind ik 'm ook geen tien waard, eerder een zeventje.) Met iets lekkers erbij uiteraard.